Oude bekenden

Afgelopen 3 dagen heb ik een trip georganiseerd naar Apiapaati. Dit is het eiland waar Fred is opgegroeid, en waar ik 3 jaar geleden een maand heb mogen vertoeven. Gedurende deze tijd heb ik de eigenaar van het eiland en tevens ook Fred z’n vader, Papada, mogen leren kennen. Ook een van zijn vrouwen, Teda, die op het eiland woont. Geleh, Masiando, Denielson, Emanuel en Geffery waren de kinderen die toendertijd veel op het eiland waren. Natuurlijk keek ik er enorm naar uit om eindelijk weer is deze mensen te zien na 3 jaar!
Om 06:30 kwam Lionel (een neef van Fred waarmee ik nu de tours organiseer) mij ophalen. We hebben de dingen die we de vorige avond ingekocht hadden in en op de auto geplaatst en zijn de klanten gaan ophalen. 2 Nederlandse stagiaires en daarna twee Spaanse dames en een Spaanse jongen. Met een volle auto zijn we vertrokken we rond 08:30 richting Atjoni, de bootaanlegplaats onder het Brokopondomeer. Deze weg deden we normaliter zo’n 5 uur over als men aan een stuk door rijdt. Maar in de afgelopen 3 jaar hebben ze de gehele weg geasfalteerd! Hierdoor is het nu in 3 uren goed te doen. Na aangekomen te zijn op Atjoni, iets gegeten te hebben, en alle spullen vanaf de auto in de boot geladen te hebben, bleek dat we niet de enige waren aan boord. Er zijn ongeveer 10 bankjes waar elk 2 personen op kunnen. De voorste 3 en de punt van de boot waren al volgeladen met spullen van alle mensen. Uiteindelijk bleken er 23 mensen mee te gaan op de boot! De kinderen werden overal tussen gepropt, en een aantal mensen moesten op de zijkant van de boot zitten. Na heel wat gepuzzel en geprop vertrokken we eindelijk. Het was geen prettig vooruitzicht om in zo’n krappe positie nog 4 uur te moeten zitten…
We waren nog amper vertrokken en de eerste plenzen water kwamen al de boot in. Na een kwartiertje varen besloot de bootsman toch even ergens aan te leggen. Hij had een andere bootsman gecharterd die ook richting Apiapaati moest. Deze hebben we maar onze 2 zware koelboxen mee gegeven, dit scheelde een beetje, maar was net genoeg. Na een lange reis met veel plenzen water in de boot en hierdoor veel water hozen, kwamen we eindelijk aan op Apiapaati!
Ik zag al een jongetje dat aan het vissen was bij het eiland en herkende hem als de jongste zijnde, Emanuel! Toen ik zijn naam riep keek hij verschrikt en snapte eerst even niet hoe een bakra (Nederlander) zijn naam kon kennen. Papada stond ook te wachten op ons en keek plezierig verrast. Inmiddels 67 jaar, is hij nog steeds de kleine bizar sterke man. Alhoewel de jicht zijn looppas al wel flink heeft aangetast. Teda, die vroeger altijd wat onaardig was tegenover mij was erg blij om mij te zien, waarschijnlijk omdat ze nu weet dat ik er mede voor gezorgd heb dat er wat meer toeristen naar Apiapaati komen, als mijn manier om ze terug te betalen van mijn verblijf 3 jaar geleden. Ze stelde me ook meteen voor aan de nieuwe aanwinst van de familie (ik geloof kindje nummer 26 of 27 van Papada), Venessa, nu 10 maanden oud, en nog niet zo op der gemakt met blanken :P. Denielson bleek verhuisd te zijn naar de stad, Geleh was op vakantie bij familie in een ander dorp en Masiando woonde op zichzelf in een ander dorp, dus helaas kreeg ik deze niet te zien. Geffery kwam wel later nog op het eiland aan, naast dat hij een stuk volwassener geworden is in zijn gedrag, is hij niets veranderd.
Dezelfde avond kwam de Spaanse jongen naar mij toe om een foto te laten zien van een slang en te vragen of het giftig was. En ja hoor het was een Lanspuntslang, en hij was er bijna op gaan staan. Hij liep op zijn blote voeten even over de stenen in het water richting de jungle, en zag het bij de ingang van de jungle liggen. We zijn terug gegaan om het even aan de anderen te laten zien. Daarna heb ik ze ook duidelijk gemaakt dat het niet toegestaan is om alleen op pad te gaan, waarvan de reden mij duidelijk leek.
Later die avond zijn we met Geffery een nachtwandeling in het bos gaan maken. Ik was vergeten dat de jungle zo dicht begroeid kon zijn! We hebben een flinke wandeling gemaakt, halverwege bleek ik al een tijdje in een mierennest te staan, en net zoals vroeger gaan ze eerst met z’n alle op je voet zitten, en dan pas bijten ze allemaal tegelijk! Jeeeeeezzzz wat deed dat pijn, in mn schoenen, in mn broek, overal zaten ze! Gelukkig bleef de pijn niet al te lang. Onderweg vonden we ook nog een kaaiman van een jaar of 2 oud in een kreekje.
De volgende dag zijn we naar de Ananasberg gegaan, een granieten heuvel in het bos waar ananassen groeien. Nog steeds verbaas ik me over de gestekelde boomkruipers (Tropidorus azureus werneri) die er hier anders uitzien als bij Wonotobo, Fredberg of de Voltzberg (andere granieten heuvels in de jungle van Suriname). Of ik het goed getermineerd heb, is de vraag. Een andere mogelijkheid is dat hier speciation aan de gang is (het vormen van soorten), omdat deze populaties al zo lang geïsoleerd zijn van elkaar. Misschien moet ik toch maar major stage of mijn afstudeeronderzoek hier doen om dit uit te zoeken…
Tegen de middag, nadat we de ananasberg beklommen hadden, zijn we vertrokken naar Grandan, een grote stroomversnelling een uurtje varen rivier opwaarts. Maar eerst moesten we de boot de Tapawatra (een stroomversnelling, bijna een waterval, zo breed als de rivier) optrekken. Een oudere broer van Fred zou de boot zo ver mogelijk de stroomversnelling op varen. Zodra die op het hoogste punt was moesten Geffery, Lionel en ik trekken aan het touw, maar als je in snelstromend water staat met een ongelijke bodem, is dit nog flink moeilijk en zwaar! Halverwege had de boot water geschept en moest er gehoosd worden. Ondertussen moesten wij de boot op dezelfde plaats houden. Vergis je niet, deze boten of korjalen, zijn gemaakt van een boomstronk en dus loodzwaar! Na een kwartiertje ploeteren was het ons gelukt en konden we verder zwemmen tegen de stroom in naar de kant waar we in konden stappen.
Eenmaal bij Grandan stonden er wat leuke activiteiten op de planning. Fred heeft uitgevonden (ik wil niet weten hoe) dat je hier het water gewoon in kan springen en mee gesleurd kan worden zonder een steen te raken. Dit was dan ook erg vet om te doen! Ook hadden we opblaas banden mee en een airhead waarmee we vanaf bovenaan naar beneden konden van de stroomversnelling! Een natuurlijk pretpark was het! De filmpjes heb ik op mijn facebook staan.
’s Avonds toe we terugkwamen heb ik de kleren, die mij te klein waren en ik van thuis had mee genomen, aan Papada, Teda en de kids gegeven. Ze waren zo enthousiast, en pakte de kleren van elkaar af om ermee weg te rennen. Dit was echt heel leuk om te zien, dat ik ze met zoiets zo blij heb kunnen maken! Daarna heb ik ze ook mijn fotoboek laten zien van 3 jaar geleden. Hier komen zij ook regelmatig in voor, wat ze dus ook erg leuk vonden om te zien.
Later die avond zijn we naar een dorpje wat verder stroomopwaarts gegaan. De Granman, het stamhoofd van de Saramaccaners, is een maand geleden overleden. Deze word gebalsemd en 2 om na 2 maanden pas begraven te worden! Gedurende deze 2 maanden zijn er veel activiteiten en elke avond feest. Het was een hele ervaring om hierbij te zijn en met de lokale mensen te kunnen dansen (filmpje staat ook op facebook). Het was wel een flink contrast. Je bent midden in de jungle, waar veel mensen nog nooit in de stad geweest zijn. Maar wat ze wel hebben, waren 7 enorme boxen die op hun hardst stonden te blazen. Wat echt pijn deed aan mijn oren. Toen we later die avond naar Apiapaati terug gegaan zijn, hebben we nog even op de soela (stenen in de rivier) gezeten onder een ongelofelijke sterrenhemel. Ik kan me niet herinneren dat ik ook zo veel sterren gezien heb! Een heel bijzonder sfeertje om daar op de nog een beetje warme stenen te liggen met zo’n sterrenhemel en de geluiden van de jungle op de achtergrond.
De terugweg leek een stuk sneller te gaan dan de heenweg. We vertrokken, iedereen ging slapen, en we werden wakker op Atjoni. In de auto sliep ik verder en werd wakker in Paramaribo. Een erg plezierige reis zo :P. Vandaag ben ik even bijgekomen, en vanavond is er een gezellig huisfeestje hier in Paramaribo en daarna naar club Touche. De stagiaires beginnen met massa’s Suriname binnen te komen. Dus tijd om even te socialiseren en te kijken of ik nog wat mensen mee kan krijgen naar het binnenland komende week voor mee spannende verhalen!