Een echt kippenvel gevend spookverhaal!

Afgelopen week ben ik niet heel veel het binnenland in geweest. En heb niet veel spannends meegemaakt, even opzij schuivend dat ik weer is door honden achterna gezeten ben in het midden van de nacht. Vanavond (zaterdagavond) ben ik bij Imro langs geweest. Dit was de jager die ik heb leren kennen tijdens mijn laatste trip in 2011 naar Wonotobo. Zijn zoon Giovanni is afgelopen jaren erg geïnteresseerd geraakt in slangen e.d. Wat de gespreksstof erg leuk maakt op z’n avond. Maar ja nu komt het.
Giovanni heeft natuurlijk het jagen van zijn vader aangeleerd gekregen. En hij was een tijd geleden op Rijsdijk (waar ik 5 dagen bij de houthakkers zat) om te jagen. En heeft daar wat vreemde dingen gehoord en meegemaakt. Nu ben ik niet zo van de spookverhalen (en hij normaal ook niet), maar dit is wel heel erg bizar.

Op Rijsdijk zijn een tijdje geleden 5 jongens 4 dagen lang verdwaald geweest in het bos hier. Toen is een kennis van Giovanni (die hier in de buurt ook hout hakt en hier is opgegroeid) naar ze op zoek gegaan en heeft er 4 gevonden. De 5e jongen heeft zijn weg zelf uit het bos gevonden omdat hij trommels hoorde en deze is gevolgd! Ik weet niet of jullie het nog herinneren? Maar dit is PRECIES wat mij is overkomen toen ik verdwaald was in het moeras in dit bos! Dit stukje van het verhaal heb ik nooit kunnen achterhalen. Want het dichtstbijzijnde dorpje was 5 kilometer van het kamp vandaan, en niet richting het moeras. Dus het zou onmogelijk zijn om vanuit daar trommels te horen. Hieronder mijn verslagje van die dag toendertijd:

Dag 4: verdwaald in een moeras!
Weer had ik mijn wekker om half7 staan. Maar toen die ging was ik echt véél te moe om op te staan. De dag ervoor had ik zoveel gelopen… en was ’s avonds dan ook pas om half2 terug.
Half10 werd ik wakker en ben ik meteen gaan wandelen dit keer in de richting van het grote moeras helemaal achterin een van de langste paden. Op de heenweg kwam ik een grote groep doodshoofdaapjes tegen, en toen ik hun geluid nadeed werden ze heel nieuwsgierig en bleven ze even kijken voordat ze ervandoor gingen. Even later wilde ik even pauzeren en zag ik een grote droge zandhoop naar het pad liggen en besloot daar op te gaan zitten. Overal zaten gaten in de hoop en ik vermoedde dat het een verlaten mierenhoop was. Het was wel erg groot, zo’n 1.5 meter hoog en een doorsnede van wel 6 meter! Ik plofte neer en pakte wat drinken en wat beschuitjes. Maar even later merkte ik ineens dat er allemaal enorme rode mieren over mijn benen rende! Ze waren dik 2cm lang en hadden echt enorme kaken! Ik sprong op en rende ervandaan en sloeg de mieren van me af. Gelukkig was ik niet gebeten. Maar later toen ik bij het einde van het pad aankwam jeukte er iets nog bij mijn middel en toen ik ging kijken zaten er 2 teken naast elkaar. Ik trok ze er gemakkelijk uit maar een kwartier later jeukte het nog steeds en toen ik beter ging kijken voelde ik wat hards aan de binnenkant van mijn shirt op mijn rug. En toen ik mijn shirt uittrok bleek er nog een enorme kop van een van die rode mieren in vast te zitten! De kaken waren zo groot dat de beet gewoon een gaatje in mijn shirt had veroorzaakt! Ik ben blij dat het in mijn shirt had gebeten en niet in mijn rug…
Niet lang da deze pauze ontdekte ik een spoor in de modder, een tapirspoor! En een grote ook! Het moeras moest dus ergens in de buurt zijn.
Ik liep een stukje het bos in en ontdekte het moeras, en besloot langs de zijkant te lopen om de weg makkelijk terug te kunnen vinden. Maar omdat het al zolang droog is geweest was het moeras grotendeels droog. En moest ik dus wel verder naar binnen wilde ik anaconda’s vinden. Hier vond ik ook enorm veel sporten en zag veel paden en uitwerpselen van tapirs! Ik hoop er echt eentje te zien! Ik had met mijn kapmes stukjes schors verwijderd op de bomen waar ik langskwam zodat ik de weg makkelijk terug kon vinden. Ik kwam alleen kleine plasjes tegen die niet echt geschikt waren voor anaconda’s om in te liggen. Dus besloot ik verder het moeras in te gaan. Uiteindelijk belandde ik in een soort van slootje. Het leek zo’n 50cm diep maar met de rottende bladeren en andere spullen die je in het moeras vind zakte ik toch tot mijn heupen weg soms. Dit watertje ging naar mijn idee precies in de richting waar ik vandaan kwam dus ik besloot deze te volgen. Ik keek op verschillende plekjes langs de kant op geschikte schuilplaatsen en voelde af en toe of er iets lag. Maar helaas op een paar moerasvissen na heb ik niets kunnen vinden. Na zo’n 2 uur waden tot mijn middel kwam ik op het einde uit van het watertje en liep ik rechtdoor van waar ik dacht dat de uitgang was. Maar toen ik rechtdoor ging, liep het dood. Ik dacht misschien een stukje naar links… liep ook dood. Rechts dan… maar dat liep ook dood! Toen besefte ik echt dat ik verdwaald was… ook kon ik het watertje niet meer terugvinden…
Ik heb een tijdje 1 kant op proberen te lopen met weer de techniek van stukken schors van bomen af kappen. Maar ik kwam steeds mijn eigen tekens tegen! Ik wist bijna zeker dat ik 1 kant op moest, en mijn richtingsgevoel is normaal erg goed.
Na een tijdje begon het te regenen! Dat betekent meestal dat het tegen 3e is… en het was nog een eind terug lopen… dus ik heb mijn poncho gepakt en ben tegen en omgevallen boom gaan zitten om mijn tas droog te houden met mijn camera erin en heb mijn poncho gebruikt om het regenwater op te vangen en heb zo mijn drinkfles weer gevuld en heb zelf meteen een hoop gedronken zodat ik er voor de nacht iniedergeval tegen kon. Ik was me mentaal ook al aan het voorbereiden om er te gaan overnachten. Ik had zelfs al een goed droog stukje gevonden. Tot ik ineens trommels hoorde! Precies aan de andere kant dan waar ik verwachtte dat ik naartoe moest… maargoed ik was de weg zo kwijt dat ik zo snel mogelijk richting het geluid van de trommels toe rende voordat het op zou houden. Voor mijn gevoel moest ik midden door het moeras maar ik was binnen no-time in de jungle, dat was al een opluchting. Snel kappend door het bos en op flink tempo lopen. De regen was inmiddels afgelopen maar het bleef koud aanvoelen, dus dat zou betekenen dat het al tussen 4 en 5 moest zijn… af en toe waren de trommels verdwenen streste ik hem wel een beetje. Af en toe heb ik ook geroepen in de hoop dat de mensen van de trommels me zouden horen. Na een tijd kappen kwam ik ineens weer op een pad van de bulldozer!! Oh blij dat ik was… maar dan wist ik nog niet welke kant ik op moest op het pad…Oh blij dat ik was… ik ben snel weer terug gelopen en was om 5 uur in het kamp. De mannen keken me raar aan, want ik was zonder ontbijt weggegaan. Met het idee tegen de middag wel weer terug te zijn… ik heb gegeten voor 10 daar! En ja hoor ik voelde weer dingen jeuken… en ontdekte 5 teken op mijn lichaam! Rotbeesten…
’s Avonds ben ik toch weer een avondwandeling gaan doen en ben weer richting het moeras gelopen. Toen ik bij de mierenhoop kwam keek ik goed en nu was het wel actief, overal liepen parasolmieren. Maar nergens zag ik van die grote, die mij vanmiddag lastig vielen. Waarschijnlijk waren het alleen de soldaten die naar buiten kwamen met het doel om mij te verjagen. Nou… gelukt… haha.
Maar toen ik bij de mierenhoop stond leek het alsof er een einde verder licht was! Ik deed mijn licht uit om te kijken, maar ik zag niets meer. Toen ik mijn licht weer aandeed zag ik het weer! En deed mijn licht snel uit. En ja hoor er was licht van iets anders! Ik riep voorzichtig: hallo? En kreeg direct antwoord terug met een Surinaams accent: allò? Ik ben op het licht afgegaan de bosjes in en ik kwam op een open plekje uit. Ik zag even niets en toen werd er vanuit de boom ineens licht in mijn gezicht geschenen. Er had een man zo’n 3 meter boven de grond zijn hangmat gespannen. Ik kon hem niet goed zien door het licht dat hij op me scheen maar ik zag wel dat hij een geweer bij zich had, dus ik vroeg of hij aan het jagen was. Hij vertelde dat ze het voor de sport deden hier en dat ze met meerdere mensen waren. Ze waren in een lijn opgesteld richting het moeras. En ik zei dat ik dan maar terug liep ik wilde niet het risico nemen om te worden aangezien als een tapir ofzo…
Toen ik terug kwam bij het kamp was er ook een leuk verrassing… het zijl boven mijn tent was net niet groot genoeg en zo stroomde al het water van de regen op 1 kant van de tent. Vervolgens waren alle dekens en kleren in de tent nat… ik ben dus maar in mijn hangmat gaan liggen met mijn natte dekens…
0-0-0

Okee, alsof het nog niet spannend genoeg was… Die kennis van Giovanni heeft hier in de oorlog heel wat meegemaakt en is dus in dit gebied opgegroeid. Er zijn in dit bos veel mensen vermoord. Ook veel kinderen zijn hier voor de ogen van hun ouders vermoord. De lokale mensen zeggen dat de ouders van deze kinderen nu in dit bos waken over de mensen die hier komen. Wel zijn er ook rare verhalen van mensen die juist verdwaald raken. Mensen die plotseling hun compagnons kwijt zijn en de stem van een van hun compagnon hoort roepen en die hun dus compleet de verkeerde kant op leid. Zo zijn ovegerens die 5 jongens ook verdwaald geraakt, en Giovanni een tijdje geleden ook!

Tijdens de slavernij in dit gebied was er altijd een deel van de mensen aan het werk en een deel was tegelijkertijd de trommels aan het bespelen. Wat op een rare manier misschien zou verklaren waarom ik (en meerdere andere mensen) beweren trommels gehoord te hebben. Terwijl dit vrijwel onmogelijk zou moeten zijn.

Al deze verhalen passen als puzzelstukjes in elkaar, en het is heel bizar om zoiets van iemand anders te horen die zo alles kan verklaren wat ik mee gemaakt heb, omdat het niet voor het eerst is! Mijn maag draait om en mijn nekharen staan overeind elke keer als ik hieraan denk!